Οι πιο συχνές αιτίες του οσφυϊκού πόνου είναι ασθένειες της σπονδυλικής στήλης, ιδιαίτερα εκφυλιστική-δυστροφική (οστεοχόνδρωση, παραμορφωμένη σπονδυλίωση) και υπερβολική χρήση των μυών της πλάτης. Επιπλέον, διάφορες κοιλιακές κοιλότητες και πυελικές ασθένειες, συμπεριλαμβανομένων των όγκων, μπορούν να προκαλέσουν τα ίδια συμπτώματα με κήλη δίσκου και να συμπιέσουν τη ρίζα της σπονδυλικής στήλης.
Δεν είναι τίποτα που αυτοί οι ασθενείς απευθύνονται όχι μόνο σε νευρολόγους, αλλά και σε γυναικολόγους, ορθοπεδικούς, ουρολόγους και, πάνω απ 'όλα, φυσικά, σε ιατρούς ή οικογένειες.
Αιτιολογία και παθογένεση του οσφυϊκού πόνου
Σύμφωνα με τις σύγχρονες έννοιες, οι πιο συχνές αιτίες του πόνου στη μέση είναι:
- παθολογικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη, κυρίως εκφυλιστικές-δυστροφικές.
- παθολογικές αλλαγές στους μύες, συχνότερα μυοφραστικό σύνδρομο
- παθολογικές αλλαγές στα κοιλιακά όργανα.
- Διαταραχές του νευρικού συστήματος.
Οι παράγοντες κινδύνου για οσφυϊκό πόνο είναι:
- βαριά σωματική δραστηριότητα
- άβολη στάση εργασίας
- Βλάβη;
- Ψύξη, ρεύματα;
- Κατάχρηση αλκόολ;
- Κατάθλιψη και άγχος
- Επαγγελματικές ασθένειες σε συνδυασμό με υψηλές θερμοκρασίες (ειδικά σε καταστήματα), ακτινοβολούμενη ενέργεια, έντονες διακυμάνσεις θερμοκρασίας, δόνηση
Οι σπονδυλικές αιτίες του πόνου στη μέση περιλαμβάνουν:
- Η ισχαιμία της ρίζας (δισκογονικό ριζοσπαστικό σύνδρομο, δισκογενής ριζοπάθεια) που προκύπτει από τη συμπίεση της ρίζας από έναν δίσκο με κήλη.
- Σύνδρομα αντανακλαστικών μυών, τα οποία μπορεί να προκληθούν από εκφυλιστικές-δυστροφικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη.
Διάφορες λειτουργικές διαταραχές της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης μπορούν να παίξουν κάποιο ρόλο στην εμφάνιση πόνου στην πλάτη, εάν εμφανιστούν αποφράξεις των μεσοσπονδύλιων αρθρώσεων λόγω κακής στάσης του σώματος και η κινητικότητά τους είναι περιορισμένη. Η αντισταθμιστική υπερκινητικότητα αναπτύσσεται στις αρθρώσεις πάνω και κάτω από το μπλοκ, γεγονός που οδηγεί σε μυϊκούς σπασμούς.
Σημάδια οξείας συμπίεσης του νωτιαίου σωλήνα
- Μούδιασμα της περινεϊκής περιοχής, αδυναμία και μούδιασμα των ποδιών.
- Καθυστέρηση στην ούρηση και τις κινήσεις του εντέρου.
- με συμπίεση του νωτιαίου μυελού, παρατηρείται ανακούφιση από τον πόνο, που εναλλάσσεται με μούδιασμα στην πυελική ζώνη και τα άκρα.
Ο χαμηλός πόνος στην πλάτη στην παιδική ηλικία και την εφηβεία προκαλείται συνήθως από ανωμαλίες στην ανάπτυξη της σπονδυλικής στήλης. Μια μη υπερανάπτυξη των σπονδυλικών τόξων (spina bifida) εμφανίζεται στο 20% των ενηλίκων. Η εξέταση αποκαλύπτει υπερχρωματισμό, σημάδια γέννησης, πολλαπλές ουλές και υπερκεράτωση του δέρματος στην οσφυϊκή περιοχή. Μερικές φορές υπάρχει ακράτεια ούρων, τροφικές διαταραχές, αδυναμία στα πόδια.
Οσφυϊκός πόνος μπορεί να προκληθεί από οσφυαλγία - τη μετάβαση του S1 σπονδύλου σε σχέση με την οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης - και την ιεροσυνοποίηση - την προσκόλληση του L5 σπονδύλου στο ιερό. Αυτές οι ανωμαλίες προκύπτουν λόγω των μεμονωμένων χαρακτηριστικών της ανάπτυξης των εγκάρσιων διεργασιών των σπονδύλων.
Νοσολογικές μορφές
Σχεδόν όλοι οι ασθενείς διαμαρτύρονται για πόνο στην πλάτη, ο οποίος εκδηλώνεται κυρίως μέσω φλεγμονής του μυοσκελετικού συστήματος (μεσοσπονδύλιες, νευρώσεις, οσφυαλγία) και συνδέσμους της σπονδυλικής στήλης. Σταδιακά αναπτύσσεται μια οστεοποίηση, η σπονδυλική στήλη χάνει την ελαστικότητά της και τη λειτουργική της κινητικότητα, γίνεται σαν μπαμπού μπαμπού, εύθραυστη, εύκολα τραυματισμένη. Στο στάδιο των έντονων κλινικών εκδηλώσεων της νόσου, η κινητικότητα του θώρακα κατά την αναπνοή και, συνεπώς, η ζωτική ικανότητα των πνευμόνων, μειώνεται σημαντικά, γεγονός που συμβάλλει στην ανάπτυξη ορισμένων πνευμονικών παθήσεων.
Όγκοι της σπονδυλικής στήλης
Γίνεται διάκριση μεταξύ καλοήθων και κακοήθων όγκων, οι οποίοι προέρχονται κυρίως από τη σπονδυλική στήλη και μεταστάσεις. Οι καλοήθεις όγκοι της σπονδυλικής στήλης (οστεοχόνδρωμα, χόνδρομα, αιμαγγείωμα) είναι μερικές φορές κλινικά χωρίς συμπτώματα. Στην περίπτωση αιμαγγειώματος, ένα κάταγμα της σπονδυλικής στήλης μπορεί να εμφανιστεί ακόμη και με μικρές εξωτερικές επιδράσεις (παθολογικό κάταγμα).
Κακοήθεις όγκοι, κυρίως μεταστατικοί, προέρχονται από τον προστάτη, τη μήτρα, το στήθος, τους πνεύμονες, τα επινεφρίδια και άλλα όργανα. Ο πόνος σε αυτήν την περίπτωση εμφανίζεται πολύ πιο συχνά από ό, τι με καλοήθεις όγκους - κατά κανόνα, επίμονος, επώδυνος, επιδεινωμένος από την παραμικρή κίνηση, στερώντας τον ασθενή από ανάπαυση και ύπνο. Χαρακτηρίζεται από προοδευτική επιδείνωση της κατάστασης, αύξηση της γενικής εξάντλησης, έντονες αλλαγές στο αίμα. Οι ακτίνες Χ, η υπολογιστική τομογραφία, η απεικόνιση μαγνητικού συντονισμού έχουν μεγάλη σημασία για τη διάγνωση.
οστεοπόρωση
Η κύρια αιτία της νόσου είναι η μείωση της λειτουργίας των ενδοκρινών αδένων λόγω ανεξάρτητης νόσου ή στο πλαίσιο της γενικής γήρανσης του σώματος. Η οστεοπόρωση μπορεί να αναπτυχθεί σε ασθενείς που λαμβάνουν ορμόνες, χλωροπρομαζίνη, φάρμακα κατά της φυματίωσης, τετρακυκλίνη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι ριζοειδείς ασθένειες που συνοδεύουν τον πόνο στην πλάτη προκύπτουν από παραμόρφωση του μεσοσπονδύλιου μαστού και της σπονδυλικής στήλης (μυελοπάθεια) - λόγω συμπίεσης της ριζομυελώδους αρτηρίας ή σπονδυλικού κατάγματος, ακόμη και μετά από μικρούς τραυματισμούς.
Σύνδρομο μυοφάσματος
Το σύνδρομο Myofascial είναι η κύρια αιτία του πόνου στην πλάτη. Μπορεί να συμβεί ως αποτέλεσμα της υπερβολικής άσκησης (κατά τη διάρκεια έντονης σωματικής άσκησης), της υπερβολικής έκτασης και των μυϊκών συσπάσεων, της μη φυσιολογικής στάσης στην εργασία, των αντιδράσεων στο συναισθηματικό στρες, της μείωσης ενός ποδιού και ακόμη και των επίπεδων ποδιών.
Το σύνδρομο Myofascial χαρακτηρίζεται από την παρουσία των λεγόμενων «σκανδάλης» ζωνών (σημεία ενεργοποίησης) στις οποίες προκαλείται πόνος, ο οποίος συχνά εκπέμπεται σε γειτονικές περιοχές. Εκτός από το σύνδρομο μυοαγγειακού πόνου, οι φλεγμονώδεις μυϊκές παθήσεις - μυοσίτιδα - μπορούν επίσης να προκαλέσουν πόνο.
Συχνά, οσφυϊκός πόνος εμφανίζεται σε ασθένειες των εσωτερικών οργάνων: γαστρικό και δωδεκαδακτυλικό έλκος, παγκρεατίτιδα, χολοκυστίτιδα, ουρολιθίαση, κ. λπ. Μπορεί να εκφραστεί, μιμείται την εικόνα του οσφυϊκού ή δισκογενούς οσφυϊκής ριζοκολίτιδας. Ωστόσο, υπάρχουν επίσης σημαντικές διαφορές με τις οποίες ο ανακλώμενος πόνος μπορεί να διακριθεί από τον πόνο που προκύπτει από ασθένειες του περιφερικού νευρικού συστήματος που οφείλονται στα συμπτώματα της υποκείμενης νόσου.
Κλινικά συμπτώματα για οσφυϊκό άλγος
Ο πόνος στην πλάτη είναι συχνότερος μεταξύ των ηλικιών 25 και 44. Διαχωρίστε μεταξύ του οξέος πόνου, ο οποίος συνήθως διαρκεί 2-3 εβδομάδες και μερικές φορές έως και 2 μήνες. Και χρόνια - περισσότερο από 2 μήνες.
Τα σύνδρομα ριζοσπαστικής συμπίεσης (δισκογενής ριζοπάθεια) χαρακτηρίζονται από ξαφνική έναρξη, συχνά μετά από βαριά ανύψωση, ξαφνικές κινήσεις, υποθερμία. Τα συμπτώματα εξαρτώνται από τη θέση της βλάβης. Στο κέντρο του συνδρόμου βρίσκεται η συμπίεση της ρίζας από δίσκο με κήλη, η οποία συμβαίνει ως αποτέλεσμα δυστροφικών διεργασιών που διευκολύνονται από στατικά και δυναμικά φορτία, ορμονικές διαταραχές, τραύμα (συμπεριλαμβανομένου του μικροτραυματισμού της σπονδυλικής στήλης). Τις περισσότερες φορές, η παθολογική διαδικασία επηρεάζει περιοχές των νωτιαίων ριζών από το dura mater έως το μεσοσπονδύλιο foramen. Εκτός από έναν δίσκο με κήλη, την ανάπτυξη των οστών, τις ουλές αλλαγές στον επισκληρίδιο ιστό και ένα υπερτροφικό άρωμα ligamentum μπορεί επίσης να εμπλακεί σε ένα τραύμα ρίζας.
Οι ανώτερες οσφυϊκές ρίζες (L1, L2, L3) σπάνια υποφέρουν: δεν αποτελούν περισσότερο από 3% όλων των οσφυϊκών ριζικών συνδρόμων. Η ρίζα L4 επηρεάζεται δύο φορές συχνότερα (6%), γεγονός που οδηγεί σε μια χαρακτηριστική κλινική εικόνα: ελαφρύς πόνος κατά μήκος της εσωτερικής κάτω και της πρόσθιας επιφάνειας του μηρού, η μεσαία επιφάνεια του κάτω ποδιού, παραισθησία (μούδιασμα, αίσθηση καψίματος, σέρνεται σέρνεται) σε αυτήν την περιοχή? ελαφρά αδυναμία στα τετρακέφαλα. Τα αντανακλαστικά του γονάτου επιμένουν και μερικές φορές ακόμη και αυξάνονται. Η ρίζα L5 επηρεάζεται συχνότερα (46%). Ο πόνος εντοπίζεται στις περιοχές της οσφυϊκής χώρας και των γλουτών, κατά μήκος του εξωτερικού του μηρού, της εξωτερικής εξωτερικής επιφάνειας του κάτω ποδιού προς το πόδι και του δακτύλου III-V. Συχνά συνοδεύεται από μείωση της ευαισθησίας του δέρματος της μπροστινής - εξωτερικής επιφάνειας του ποδιού και της αντοχής στους εκτατικούς μύες των δακτύλων III - V. Είναι δύσκολο για τον ασθενή να σταθεί στη φτέρνα του. Με τη μακροχρόνια ριζοπάθεια, αναπτύσσεται υποτροφία του πρόσθιου κνημιαίου μυός και επηρεάζεται συχνά η ρίζα S1 (45%). Σε αυτήν την περίπτωση, ο πόνος στο κάτω μέρος της πλάτης ακτινοβολεί κατά μήκος της εξωτερικής και της πίσω επιφάνειας του μηρού, της εξωτερικής επιφάνειας του κάτω ποδιού και του ποδιού. Η εξέταση συχνά αποκαλύπτει υπογλυκαιμία της οπίσθιας-εξωτερικής επιφάνειας του ποδιού, μείωση της αντοχής του μυός τρικέφαλου και των κάμψεων των ποδιών. Είναι δύσκολο για αυτούς τους ασθενείς να στέκονται στα δάχτυλα των ποδιών τους. Υπάρχει μείωση ή απώλεια του αντανακλαστικού τένοντα του Αχιλλέα.
Σύνδρομο σπονδυλικού οσφυϊκού αντανακλαστικού
Μπορεί να είναι οξεία και χρόνια. Οξύς πόνος στην πλάτη (LBP) (οσφυαλγία, "οσφυαλγία") εμφανίζεται μέσα σε λίγα λεπτά ή ώρες, συχνά ξαφνικά λόγω αμήχανων κινήσεων. Ένας διαπεραστικός, μαχαιρώματος (όπως ηλεκτροπληξία) εντοπίζεται σε όλη την κάτω πλάτη, μερικές φορές εκπέμπει στην πυελική περιοχή και οι γλουτοί διογκώνονται όταν βήχουν ή φτερνίζονται και μειώνονται όταν ο ασθενής βρίσκεται στην πλάτη του, ειδικά όταν ο ασθενής είναι άνετος. Η κινητικότητα της οσφυϊκής μοίρας είναι περιορισμένη, οι οσφυϊκοί μύες είναι τεταμένοι, το σύμπτωμα Lasegue εμφανίζεται συχνά και οι δύο πλευρές Ασθενής με πόδια ευθεία στην πλάτη του. Ταυτόχρονα, ο γιατρός λυγίζει το προσβεβλημένο πόδι στις αρθρώσεις του γόνατος και του ισχίου. Αυτό δεν προκαλεί πόνο, επειδή σε αυτή τη θέση του ποδιού το νοσούν νεύρο είναι χαλαρό. Στη συνέχεια, ο γιατρός ξεκινά το πόδι στο ισχίο-ισχίο -Αφήνοντας την άρθρωση κάμψη, κάμπτοντας το γόνατο, το οποίο τεντώνει το ισχιακό νεύρο, προκαλώντας σοβαρό πόνο, Οξεία οσφυϊκή χώραΣυνήθως χρειάζονται 5-6 ημέρες, μερικές φορές λιγότερο. Η πρώτη επίθεση τελειώνει γρηγορότερα από τα ακόλουθα. Οι επαναλαμβανόμενες οσφυϊκές προσβολές τείνουν να εξελιχθούν σε χρόνια PB.
Άτυπος πόνος στην πλάτη
Υπάρχουν ορισμένα κλινικά συμπτώματα που είναι άτυπα για τον πόνο στην πλάτη που προκαλούνται από εκφυλιστικές-δυστροφικές αλλαγές στη σπονδυλική στήλη ή το μυοφραστικό σύνδρομο. Αυτά τα σημεία περιλαμβάνουν:
- την εμφάνιση του πόνου στην παιδική ηλικία και την εφηβεία ·
- Τραυματισμός στην πλάτη λίγο πριν από την έναρξη του πόνου στην πλάτη.
- Πόνος στην πλάτη που συνοδεύεται από πυρετό ή συμπτώματα δηλητηρίασης
- ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗ ΣΤΗΛΗ;
- Ρέκτο, κόλπος, και τα δύο πόδια, πόνος στη ζώνη
- η συσχέτιση του πόνου στην πλάτη με το φαγητό, τις κινήσεις του εντέρου, τη σεξουαλική επαφή, την ούρηση.
- νευρολογική παθολογία (αμηνόρροια, δυσμηνόρροια, κολπική απόρριψη) που εμφανίστηκε στο φόντο του πόνου στην πλάτη.
- αυξημένος πόνος στο κάτω μέρος της πλάτης σε οριζόντια θέση και μείωση σε κατακόρυφη θέση (σύμπτωμα Razdolsky, χαρακτηριστικό της διαδικασίας του όγκου στη σπονδυλική στήλη).
- αυξάνοντας σταθερά τον πόνο για μία έως δύο εβδομάδες.
- Άκρα και εμφάνιση παθολογικών αντανακλαστικών.
Μέθοδοι έρευνας
- εξωτερική εξέταση και ψηλάφηση της οσφυϊκής περιοχής, ανίχνευση σκολίωσης, μυϊκής έντασης, πόνου και σημείων ενεργοποίησης.
- Προσδιορισμός του εύρους κίνησης στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης, περιοχές με μυϊκή απώλεια.
- Έρευνα για τη νευρολογική κατάσταση. Προσδιορισμός συμπτωμάτων έντασης (Lassegh, Wasserman, Neri). [Εξέταση του συμπτώματος Wasserman: Κάμψη του γόνατος σε έναν ασθενή που είναι επιρρεπές προκαλεί πόνο στο ισχίοΕξέταση του συμπτώματος Neri: Η απότομη κάμψη του κεφαλιού προς το στήθος ενός ασθενούς που βρίσκεται στην πλάτη του με τα πόδια του ευθεία προκαλεί οξύ πόνο στην κάτω πλάτη και κατά μήκος του ισχιακού νεύρου
- Εξέταση της κατάστασης ευαισθησίας, αντανακλαστική σφαίρα, μυϊκός τόνος, αυτόνομες διαταραχές (πρήξιμο, αλλαγές χρώματος, θερμοκρασία και υγρασία του δέρματος).
- Ακτινογραφία, υπολογιστική ή μαγνητική τομογραφία της σπονδυλικής στήλης.
Η μαγνητική τομογραφία είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική.
- Υπερηχογραφική εξέταση των πυελικών οργάνων.
- γυναικολογικός έλεγχος;
- εάν είναι απαραίτητο, πραγματοποιούνται πρόσθετες εξετάσεις: ποτό, αίμα και ούρα, σιγμοειδοσκόπηση, κολονοσκόπηση, γαστροσκόπηση, κ. λπ.
θεραπευτική αγωγή
Οξύς πόνος στην πλάτη ή επιδείνωση των σπονδυλικών ή μυοφασιακών συνδρόμων
Αδιαφοροποίητη θεραπεία. Λειτουργία μαλακού κινητήρα. Σε περίπτωση σοβαρού πόνου, ξεκουραστείτε στο κρεβάτι για τις πρώτες ημέρες και στη συνέχεια περπατώντας σε πατερίτσες για να ανακουφίσετε τη σπονδυλική στήλη. Το κρεβάτι πρέπει να είναι σταθερό, μια ξύλινη σανίδα πρέπει να τοποθετείται κάτω από το στρώμα. Συνιστάται μάλλινο κασκόλ, ηλεκτρικό θερμαντικό κάλυμμα, σάκοι θερμαινόμενης άμμου ή αλατιού. Οι αλοιφές έχουν ευεργετικό αποτέλεσμα: Finalgon, Tiger, Capsin, Diclofenac κ. λπ. , καθώς και σοβάδες μουστάρδας, σοβάδες πιπεριού. Συνιστώμενη υπεριώδης ακτινοβολία σε ερυθηματώδεις δόσεις, βδέλλες (λαμβάνοντας υπόψη πιθανές αντενδείξεις), ξεπλένοντας την επώδυνη περιοχή με αιθυλοχλωρίδιο.
Το αναισθητικό αποτέλεσμα επιτυγχάνεται μέσω ηλεκτρικών διαδικασιών: διαδερμική ηλεκτροαναλγησία, ημιτονοειδή διαμορφωμένα ρεύματα, διαδυναμικά ρεύματα, ηλεκτροφόρηση με νοβοκαΐνη κ. λπ. Αποκλεισμός Novocaine, μασάζ πίεσης σημείων ενεργοποίησης.
Η φαρμακευτική θεραπεία περιλαμβάνει αναλγητικά, ΜΣΑΦ. Ηρεμιστικά και / ή αντικαταθλιπτικά. Φάρμακα που μειώνουν την ένταση των μυών (μυοχαλαρωτικά). Στην αρτηριακή υπόταση, η τιζανιδίνη πρέπει να συνταγογραφείται με μεγάλη προσοχή λόγω των αντιυπερτασικών ιδιοτήτων της. Εάν υπάρχει υποψία διόγκωσης των νωτιαίων ριζών, συνταγογραφούνται διουρητικά.
Τα κύρια αναλγητικά είναι τα ΜΣΑΦ, τα οποία χρησιμοποιούνται συχνά ανεξέλεγκτα από ασθενείς όταν ο πόνος εντείνεται ή υποτροπιάζει. Πρέπει να σημειωθεί ότι η μακροχρόνια χρήση ΜΣΑΦ και αναλγητικών αυξάνει τον κίνδυνο επιπλοκών από αυτόν τον τύπο θεραπείας. Υπάρχει επί του παρόντος μεγάλη ποικιλία NSAID. Για ασθενείς με πόνο στη σπονδυλική στήλη, το Diclofenac 100-150 mg / ημέρα είναι προτιμότερο από τα "μη επιλεκτικά" φάρμακα όσον αφορά τη διαθεσιμότητα, την αποτελεσματικότητα και τη χαμηλότερη πιθανότητα παρενεργειών (γαστρεντερική αιμορραγία, δυσπεψία). Εσωτερική, ενδομυϊκή, ορθική, τοπική, ιβουπροφαίνη και κετοπροφαίνη εντός 200 mg, και τοπικά και από "επιλεκτική" - μελοξικάμη εντός 7, 5-15 mg / ημέρα, νιμεσουλίδη εντός 200 mg / ημέρα.
Κατά τη θεραπεία ΜΣΑΦ, μπορεί να εμφανιστούν παρενέργειες: ναυτία, έμετος, απώλεια όρεξης, πόνος στην άνω κοιλιακή χώρα. Πιθανό έλκος. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορεί να εμφανιστούν έλκη και αιμορραγία στο γαστρεντερικό σωλήνα. Επιπλέον, παρατηρείται πονοκέφαλος, ζάλη, υπνηλία, αλλεργικές αντιδράσεις (εξάνθημα κ. λπ. ). Η θεραπεία αντενδείκνυται με ελκώδεις διεργασίες στο γαστρεντερικό σωλήνα, την εγκυμοσύνη και τη γαλουχία. Για την πρόληψη και τη μείωση των δυσπεπτικών συμπτωμάτων, συνιστάται η λήψη ΜΣΑΦ κατά τη διάρκεια ή μετά τα γεύματα και πίνετε γάλα. Επιπλέον, η λήψη ΜΣΑΦ με αυξημένο πόνο σε συνδυασμό με άλλα φάρμακα που παίρνει ο ασθενής για τη θεραπεία ταυτόχρονων ασθενειών, όπως στη μακροχρόνια θεραπεία πολλών χρόνιων παθήσεων, οδηγεί σε μείωση της συμμόρφωσης στη θεραπεία και, ως αποτέλεσμα, σε ανεπαρκή αποτελεσματικότητα της θεραπείας.
Επομένως, οι σύγχρονες μέθοδοι συντηρητικής θεραπείας περιλαμβάνουν την υποχρεωτική χρήση φαρμάκων που έχουν χονδροπροστατευτικό, χονδροσταθερικό αποτέλεσμα και έχουν καλύτερο θεραπευτικό αποτέλεσμα από τα ΜΣΑΦ. Το φάρμακο Teraflex-Advance, το οποίο είναι εναλλακτικό των ΜΣΑΦ για σύνδρομα ήπιας έως μέτριας πόνου, πληροί πλήρως αυτές τις απαιτήσεις. Μία κάψουλα του φαρμάκου Teraflex-Advance περιέχει 250 mg θειικής γλυκοζαμίνης, 200 mg θειικής χονδροϊτίνης και 100 mg ιβουπροφαίνης. Η θειική χονδροϊτίνη και η γλυκοζαμίνη εμπλέκονται στη βιοσύνθεση του συνδετικού ιστού και βοηθούν στην πρόληψη της καταστροφής του χόνδρου και στην τόνωση της αναγέννησης των ιστών. Η ιβουπροφαίνη έχει αναλγητικές, αντιφλεγμονώδεις και αντιπυρετικές ιδιότητες. Ο μηχανισμός δράσης βασίζεται στον επιλεκτικό αποκλεισμό της κυκλοοξυγενάσης (COX τύπου 1 και τύπου 2) - το κύριο ένζυμο του μεταβολισμού του αραχιδονικού οξέος, το οποίο οδηγεί σε μείωση της σύνθεσης της προσταγλανδίνης. Η παρουσία ΜΣΑΦ στο παρασκεύασμα Teraflex-Advance βοηθά στην αύξηση του εύρους κίνησης των αρθρώσεων και στη μείωση της πρωινής δυσκαμψίας των αρθρώσεων και της σπονδυλικής στήλης. Πρέπει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τους R. J. Tallarida et al. Η παρουσία της γλυκοζαμίνης και της ιβουπροφαίνης στο Teraflex-Advance προσφέρει συνέργεια σε σχέση με το αναλγητικό αποτέλεσμα του τελευταίου. Επιπλέον, το αναλγητικό αποτέλεσμα του συνδυασμού γλυκοζαμίνης / ιβουπροφαίνης παρέχεται από το 2, 4 φορές τη δόση της ιβουπροφαίνης.
Μετά την ανακούφιση από τον πόνο, είναι λογικό να μεταβείτε στο Teraflex, το οποίο περιέχει τα δραστικά συστατικά χονδροϊτίνη και γλυκοζαμίνη. Το Teraflex λαμβάνεται 1 κάψουλα τρεις φορές την ημέρα. κατά τη διάρκεια των πρώτων τριών εβδομάδων και 1 κάψουλα 2 φορές / ημέρα. τις επόμενες τρεις εβδομάδες.
Η συντριπτική πλειονότητα των ασθενών εμφανίζει μια θετική τάση με τη μορφή ανακούφισης από το σύνδρομο πόνου και τη μείωση των νευρολογικών συμπτωμάτων κατά τη λήψη του Teraflex. Το φάρμακο είναι καλά ανεκτό από τους ασθενείς, δεν παρατηρήθηκαν αλλεργικές εκδηλώσεις. Η χρήση του Teraflex για εκφυλιστικές-δυστροφικές ασθένειες της σπονδυλικής στήλης είναι ιδιαίτερα χρήσιμη σε νεαρούς ασθενείς, τόσο σε συνδυασμό με ΜΣΑΦ όσο και ως μονοθεραπεία. Σε συνδυασμό με τα ΜΣΑΦ, το αναλγητικό αποτέλεσμα εμφανίζεται 2 φορές ταχύτερα και η ανάγκη για θεραπευτικές δόσεις ΜΣΑΦ μειώνεται σταδιακά.
Στην κλινική πρακτική, σε βλάβες του περιφερικού νευρικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με την οστεοχόνδρωση της σπονδυλικής στήλης, χρησιμοποιούνται συχνά βιταμίνες Β με νευροτροπικά αποτελέσματα. Παραδοσιακά, χρησιμοποιείται η μέθοδος εναλλαγής των βιταμινών Β1, Β6 και Β12, 1-2 ml. ενδομυϊκά, εναλλάσσονται καθημερινά. Η πορεία της θεραπείας είναι 2-4 εβδομάδες. Τα μειονεκτήματα αυτής της μεθόδου περιλαμβάνουν τη χρήση μικρών δόσεων του φαρμάκου, οι οποίες μειώνουν την αποτελεσματικότητα της θεραπείας και την ανάγκη για συχνές ενέσεις.
Με δισκογονική ριζοπάθεια, χρησιμοποιείται θεραπεία έλξης: έλξη (ακόμη και υποβρύχια) σε νευρολογικό νοσοκομείο. Για μυοφθαλμικά σύνδρομα μετά από τοπική θεραπεία (αποκλεισμός νοβοκαΐνης, έκπλυση με χλωριούχο αιθύλιο, αναισθητικές αλοιφές), εφαρμόζεται μια καυτή συμπίεση στους μυς για αρκετά πρωτόκολλα.
Χρόνιος πόνος στην πλάτη της σπονδυλικής ή μυογονικής προέλευσης
Στην περίπτωση δίσκου με κήλη, συνιστάται το ακόλουθο:
- Φορά έναν άκαμπτο κορσέ τύπου "ζώνης ανύψωσης βάρους".
- Εξάλειψη ξαφνικών κινήσεων και κλίσεων, περιορισμός της σωματικής δραστηριότητας.
- ασκήσεις φυσικοθεραπείας για τη δημιουργία μυϊκού κορσέ και την αποκατάσταση της μυϊκής κινητικότητας.
- Μασάζ;
- Αποκλεισμός Novocaine;
- Ρεφλεξολογία;
- Φυσιοθεραπεία: υπερηχογράφημα, θεραπεία με λέιζερ, θερμική θεραπεία.
- ενδομυϊκή θεραπεία με βιταμίνες (B1, B6, B12), πολυβιταμίνες με ανόργανα πρόσθετα.
- για παροξυσμικό πόνο, συνταγογραφείται καρβαμαζεπίνη.
Μη φαρμακευτικές θεραπείες
Παρά τη διαθεσιμότητα αποτελεσματικών συντηρητικών θεραπειών και την ύπαρξη δεκάδων τεχνικών, ορισμένοι ασθενείς χρειάζονται χειρουργική θεραπεία.
Οι ενδείξεις για χειρουργική θεραπεία χωρίζονται σε σχετικές και απόλυτες. Μια απόλυτη ένδειξη για χειρουργική θεραπεία είναι η ανάπτυξη του ουρικού συνδρόμου, η παρουσία μιας κορεσμένης δίσκου κήλη, ενός έντονου συνδρόμου ριζικού πόνου, το οποίο, παρά την τρέχουσα θεραπεία, δεν μειώνεται. Η ανάπτυξη της ισχαιμίας ριζομυλομυελιοειδούς απαιτεί επίσης επείγουσα χειρουργική επέμβαση, ωστόσο, οι χειρουργικές ενδείξεις σε τέτοιες περιπτώσεις τίθενται σε προοπτική, πρώτον με το σχηματισμό μη αναστρέψιμων αλλαγών στις ρίζες και δεύτερον επειδή στις περισσότερες περιπτώσεις κατά τη διάρκεια της θεραπείας και της αποκατάστασης μετρά τη διαδικασία σχηματίζεται μέσα σε περίπου 6 μήνες πίσω. Οι ίδιες περίοδοι παλινδρόμησης παρατηρούνται για καθυστερημένες λειτουργίες.
Σχετικές ενδείξεις είναι η αναποτελεσματικότητα της συντηρητικής θεραπείας, η επαναλαμβανόμενη ισχιαλγία. Η διάρκεια της συντηρητικής θεραπείας δεν πρέπει να υπερβαίνει τους 3 μήνες. και διαρκεί τουλάχιστον 6 εβδομάδες. Θεωρείται ότι η χειρουργική επέμβαση στο οξύ ριδικό σύνδρομο και η αναποτελεσματικότητα της συντηρητικής θεραπείας δικαιολογείται εντός των πρώτων 3 μηνών. μετά την έναρξη του πόνου για την πρόληψη χρόνιων παθολογικών αλλαγών στη ρίζα. Μια σχετική ένδειξη είναι περιπτώσεις εξαιρετικά έντονου συνδρόμου πόνου, όταν το συστατικό του πόνου αλλάζει με αύξηση του νευρολογικού ελλείμματος.
Η ηλεκτροφόρηση με το πρωτεολυτικό ένζυμο caripazim χρησιμοποιείται σήμερα ευρέως σε φυσικοθεραπευτικές διαδικασίες.
Είναι γνωστό ότι η φυσικοθεραπεία και το μασάζ αποτελούν αναπόσπαστα μέρη της σύνθετης θεραπείας ασθενών με νωτιαίες βλάβες. Η θεραπευτική γυμναστική στοχεύει στην ενδυνάμωση του σώματος γενικά, στην αύξηση της απόδοσης, στη βελτίωση του συντονισμού των κινήσεων και στην αύξηση της φυσικής κατάστασης. Ταυτόχρονα, οι ειδικές ασκήσεις στοχεύουν στην αποκατάσταση ορισμένων κινητικών λειτουργιών.